மரண தண்டனை - சில சிந்தனைகள்

முன்னாள் பிரதமர் ராஜீவ் காந்தி படுகொலை தொடர்பாய் தற்போது மரண தண்டனையை எதிர்நோக்கியிருக்கும் சாந்தன், முருகன், பேரறிவாளன் குறித்தானதல்ல இக்கட்டுரை. மரண தண்டனை குறித்த பொதுவான என் புரிதல்களைப் பகிர்வதே இதன் நோக்கம். சமீபமாக இது தொடர்பான விவாதங்கள் பரவலாகியுள்ள நேரத்தில் - குறிப்பாய் மரண தண்டனைக்கு ஆதர‌வாய்ப் பேசுவது ஒரு மோஸ்தராகி விட்ட நிலையில் - இதில் எனது நிலைப்பாட்டினை பதிவு செய்ய விரும்புகிறேன்.

கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் தண்டனை என்பது ஒருவர் செய்த குற்றத்திற்கானது அல்ல; அடுத்து இன்னொருவர் செய்யவிருக்கும் குற்றத்தைத் தடுப்பதற்கானது அது. பொறாமையும், பேராசையும் சூழ மனித குலம் வாழும் இன்றைய தேதியில் த‌ண்டனை ஏற்படுத்தும் பயத்தின் மூல‌மாக மட்டுமே ஒருவன் பெருங்குற்றம் புரிவதைத் தடுக்க முடியும் என உறுதியாக நம்புகிறேன். அதுவும் சுலபமாய்க் கடக்கவியலும் சிறை பயமோ, அபராத பயமோ அல்ல; மரண பயம்.

எதன் பொருட்டும் சக மனிதனை இம்சிக்காமல் வாழும் பக்குவ மனநிலை இன்னமும் ஒட்டுமொத்த மனித சமூகத்துக்கு வரவில்லை என்பதே எனது புரிதல். அந்தப் பக்குவமானது மனிதனைக் க‌ட்டுப்படுத்தி குற்றத்தை மட்டுப்படுத்தும். அது இல்லை என்கிற‌ நிலையில் மரண த‌ண்டனை என்பது அழுத்தமான பயத்தின் மூலம் அதே வேலையைச் செய்கிறது.

நம் வீட்டில் ஒருவர் மரண தண்டனையை எதிர்நோக்கியிருக்கும் போது தான் அதை எதிர்ப்பதன் தேவையை உணர முடியும் என்பவர்களுக்கு அதே வழியில் பதில் சொல்வதானால், அதே வீட்டில் ஒரு பாலியல் வன்கொடுமைப் பலியோ, தீவீரவாதத்தின் காரணமான உயிரிழப்போ, போதை மருந்தின் காரணமான விபரீதங்களோ, பணம், பெண் அல்லது பகையினால் நிகழ்ந்த அகால மரணமோ இருந்தால் தான் மரண தண்டனையை ஆதரிப்பதன் தேவையை உணர முடியும்.

மரண தண்டனையை சட்டரீதியாகவோ அல்லது குறைந்தபட்சம் நடைமுறையிலோ ஒழித்து விட்ட நாடுகள் மட்டும் மொத்தம் 139. மொத்த உலக நாடுகளின் எண்ணிக்கையில் இது மூன்றில் இரண்டு பங்குக்கு மேல். அவர்கள் எல்லாம் மரண தண்டனையை ஒழிக்கும் போது இந்தியா ஏன் ஒழிக்கக்கூடாது என்பது தான் மரண தண்டையை எதிர்ப்போர் எழுப்பும் முக்கியமான மற்றும் பொருட்படுத்தத் தக்க ஒரே கேள்வி. இதைப் பற்றி கொஞ்சம் விரித்துப் பேசலாம்.

அடிப்படையில் எல்லா நாடுகளும் ஒரே மாதிரியானவை அல்ல. நிலவியல் ரீதியான வேறுபாடுகள் தவிர மக்களின் வாழ்க்கைத்தரம், அதன் நீட்சியான தனிமனிதர்களின் மனோபாவம் எல்லாம் சேர்ந்து தான் ஒரு நாட்டின் ‌ஒட்டுமொத்த சமூக இயல்பைத் தீர்மானிக்கின்றன. அவ்வகையில் ஒரு நாட்டின் மக்கட்தொகை என்பது சமூக இயல்பை நிர்ணயிப்பதில் முக்கியப் பங்காற்றுகிறது. மக்களின் எண்ணிக்கை நாட்டின் சட்டங்களை ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லை வரை பாதிக்கிறது.

அதிக மக்கட்தொகையும் உடன் அதிக மக்களடர்த்தியும் கொண்ட நாடுகள் தம் பிரஜைகளை கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்க கடுமையான சட்டங்களையே கையாளுகின்றன. இத்தனை மக்களுக்கு ஒரு போலீஸ்காரர் / ஒரு நீதிபதி என்ற எண்ணிக்கை அதிகரிக்கும் போது வேறு வழியே இல்லை - இரும்புக்கர ஒடுக்குமுறை தான் செல்லுபடியாகும். இத்தேசங்களில் தண்டனைகள் கடுமையாகவே இருக்கும். மரண தண்டனை தான் இவற்றின் பிரம்மாஸ்திரம்.

மக்கட்தொகை அதிகமுள்ள முதல் பத்து நாடுகளில் பிரேசில், ரஷ்யா தவிர மற்ற எல்லா நாடுகளும் மரண தண்டனையை இன்னமும் அமலில் வைத்திருக்கின்றன என்பதே இதற்கு நிரூபணம் (இந்தியா மக்கட்தொகையில் இரண்டாம் இடம்).‌

குருட்டாம் போக்கில் மரண தண்டனையை எதிர்ப்பதில் (அல்லது ஆதரிப்பதிலும் கூட) எனக்கு உடன்பாடில்லை. Case-by-case basisல் தான் பேச முடியும். உதராணமாய் ஆத்திரத்தில் செய்யப்படும் குற்றங்கள், தற்காப்புக்காக நிகழ்த்தப்படும் கொலைகள், சரியாக நிரூபிக்கப்படாத தவறுகள் போன்ற சில‌வற்றுக்கு சட்டப்பூர்வமாக‌ விலக்குகள் எடுத்துக் கொள்ளலாம். அதாவது மரண தண்டனையை முற்றிலுமாக ஒழிப்பதை விட மரண தண்டனை தருவதில் சரியான வழிமுறைகள் பின்பற்றப்பட வேண்டும். ஜனாதிபதிக்கான கருணை மனு போன்ற ஜிம்மிக்ஸ் வேலைகள் அல்லாமல் நீதிமன்றங்களே மரண தண்டனைகள் வழங்குவதில் தெளிவாக செயல்படும் வகையில் சட்டங்கள் நுண்மையாக்கப்பட வேண்டும். ஜன் லோக்பாலே இங்கு முடியுமெனில் இந்த சட்ட திருத்தங்கள் சுலப சாத்தியங்கள்.

சாந்தன், முருகன், பேரறிவாளன் விஷ‌யத்தில் குற்றத்தில் இவர்கள் பங்கு எத்தகையது என்பது (எனக்குத் தெரிந்த வரை) சரியாக‌ நீரூபிக்கப்படவில்லை. அதனால் இதில் மரண தண்டனை என்பது விவாதத்திற்குரியது தான். 20 வருடங்கள் ஏற்கனவே சிறையனுபவித்து விட்டார்கள் என்பது மட்டுமே தற்போதைக்கு அவர்கள் பக்கமிருக்கும் ஒரே துருப்புச்சீட்டு.

மரணதண்டனையற்றிருத்தல் என்பது ஒரு சொகுசு. கலாசார பலமும் ஒழுக்கவியல் கோட்பாடும் மிக்க ஓர் உயர்குடி என்பதற்கான‌ அங்கீகாரம். நம் மனநிலையையும் சூழ்நிலையையும் வைத்துப் பார்க்கையில் அதை அடைவது அத்தனை சுலபமல்ல என்றே தோன்றுகிற‌து. அத்த‌குதியை எய்தும் வரை மரண தண்டனை எனும் சிலுவையை இந்தியச்சமூகம் சும‌ந்தலைந்தே தீர வேண்டும். அது வரை நடைமுறைச்சாத்தியமான சட்டத்திருத்தங்களையே நம்பவேண்டியிருக்கிறது.

மற்றபடி, மரண தண்டனையை முற்றிலுமாக ஒழித்து விடத்தான் எனக்கும் ஆசை. ஆனால் நானோ, நீங்களோ, நம் மக்களோ இன்னமும் அவ்வளவு துல்லியமாய் நல்லவர்களாகி விட‌வில்லையே, என்ன செய்வது? ததாஸ்து!