சுதந்திரம் பற்றி ஸக்கரியா - 1

"Rediff On The NeT"ல் Freedom என்கிற தலைப்பின் கீழ் வெளியான‌ மலையாள எழுத்தாளர் பால் ஸக்கரியாவுடனான நேர்காணலின் தமிழாக்கம் இது.

############

பாகிஸ்தானுடன் கிரிக்கெட் விளையாடும் நேரம் தவிர‌ ஒரு இந்தியக்குடிமகன் எப்போதும் தன்னை இந்தியன் என உணர்வதேயில்லை

பால் ஸக்கரியா, கேரளாவின் நன்கு அறியப்பட்ட‌ எழுத்தாளர்களுள் ஒருவர். அவருடைய கதைகளைப்போலவே அவரின் அரசியல் கருத்துக்களும் முன்னோடியானவை, முற்போக்கானவை. அவருடைய அரசியல் பத்திகள் எப்போதும் ஒரு முர‌ண்பாட்டுத்தன்மையோடு தான் முடியும். அவருடைய கேள்வி கேட்கும் தன்மையும், பழமைக்கெதிரான கருத்துக்களும், அவரை கேரளாவிலிருக்கும் பிற கற்பனை வளமிக்க எழுத்தாளர்கள் மற்றும் அரசியல் வல்லுனர்களிடமிருந்து வேறுபடுத்துகின்றன.

ஷோபா வாரியருடனான இந்த "எல்லைகள‌ற்ற" உரையாடலில், இந்த‌ நாவலாசிரியர் பி.ஜே.பி.காரர்கள், இடதுசாரிகள், முஸ்லிம்கள்,நேரு தொண்டர்கள், காந்தியவாதிகள் பற்றியும், கடந்த 50 ஆண்டுகளில் இந்தியாவிற்கு என்ன தவறு நேர்ந்தது என்பது பற்றியும் பேசுகிறார்:


நீங்கள் சுதந்திர இந்தியாவில் வாழ்வ‌தாக எப்போது உணர்ந்தீர்கள்?

நான் அதை எப்பொழுதாவது உணர்ந்திருக்கிறேனா என்பதே தெரியவில்லை. ஆம். ஒரு காலத்தில், சுதந்திர இந்தியாவில் வாழ்வ‌தாக நான் நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன். அது இளவயதில் பள்ளிக்குச் சென்று கொண்டிருந்த காலம்; தேசிய கீதம் கற்றுக்கொடுக்க‌ப்பட்ட காலம், ராஜீவ் காந்தியும் சஞ்சய் காந்தியும் நேருவின் பேரர்கள் என்று சொல்லிக் கொடுக்கப்பட்ட காலம். ஆனால் வளர்ந்து, அரசியல் பற்றிய பிரக்ஞை வந்த பிறகு, இந்தியா அப்படிப்பட்டதாக இல்லை. அது ஒரு காந்தியக்கனவு மட்டுமே.

இரண்டாவதாக, சுதந்திரம் என்பது ஒரு சார்பு வார்த்தை. அது சிலருக்கான சுதந்திரமே; எல்லோருக்குமானது அல்ல. பார்க்க‌ப்போனால், இப்போது கூட மக்கள் பிரிட்டிஷாரிட‌மிருந்து சுதந்திரம் வாங்கியதைப்பற்றி பேசுகிறார்கள். பிரிட்டிஷாரிட‌மிருந்து சுதந்திரம் வாங்கியது எனக்குப் பெரிய விஷயமாகத் தோன்றவில்லை. சுதந்திரம் என்பது வேறு பல விஷயங்களால் ஆனது என நினைக்கிறேன்; அது நீதியைக் குறிக்கிறது; வறுமையின் முடிவைக் குறிக்கிறது; ஒரு நாளைக்கு மூன்று வேளை உணவு கிடைப்பதைக் குறிக்கிறது.

இரவில் ஒரு பெண் தெருவில் த‌னியாய் நடப்பதைக் குறிக்கிறது; உங்கள் குழந்தைகளுக்கு கல்வியளிக்கும் சுதந்திரத்தைக் குறிக்கிறது. வெறுமனே, வெள்ளை ஆட்சியாளர்கள் கூட்டம் போய், அதே போன்ற வேறு ஆட்சியாளர்கள் கூட்டம் வருவதற்கு, நாம் விடுதலையடைந்து விட்டோம் என்பது பொருளல்ல.


பிரிட்டிஷார் ஆள்வதும், இந்தியர் ஆள்வதும் எந்த வித்தியாசத்தையும் ஏற்படுத்தவில்லை என்று நீங்கள் சொல்வதாக‌ எடுத்துக்கொள்ளலாமா?

வித்தியாசம் இருக்கிறது என‌க்கருதுகிறேன். ஏனெனில், நாம் பிரிட்டிஷ் கலாசாரத்திலிருந்து வேறுபட்டவர்கள் எனினும், நிறைய இந்தியர்கள் ஆங்கிலக்கல்வியை மேற்கொண்டதனால் அதைப்பின்பற்றுகிறார்கள். பி.ஜே.பி.காரர்கள் கூட தாங்கள் நினைத்துக்கொண்டிருப்பதை விட அதிகமான‌ பிரிட்டிஷ்தனத்துடன் தான் இருக்கிறார்கள். சீர்குலைவை நாமே ஏற்படுத்துகிறோம் என்றால் அது நமக்கு சந்தோஷத்தைத் தருகிறது, தவிர அது மேலும் சீர்குலைவை ஏற்படுத்துவதற்கான சுதந்திர உணர்வையும் நமக்கு அளிக்கிறது.


ஆனால் சிலர், கொள்ளையடிப்பது பிரிட்டிஷ் அரசியல்வாதிகளா அல்லது இந்திய அரசியல்வாதிகளா என்பது எந்த வேறுபாட்டையும் ஏற்படுத்தாது என்கிறார்களே? எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, கொள்ளை என்பது கொள்ளை தான். சீர்குலைவு என்பது சீர்குலைவு தானே.

அந்த வகையில் பார்த்தால், நிஜமாய் எந்த வேறுபாடும் இல்லை. பிரிட்டிஷார் இதை விட நல்ல நிர்வாகத்தை வழங்கியிருக்கக்கூடும். நமது பாபுஜிக்கள் தந்து கொண்டிருப்பதைக்காட்டிலும், நிச்சயமாய் ஒரு பாரபட்சமில்லாத, நன்கு முறைப்படுத்தப்பட்ட, மேலாண்மை சார்ந்த நிர்வாகத்தைத் தந்திருப்பார்கள். ஆனால் அது ஏழைகளுக்கு எந்த நன்மையையும் ஏற்படுத்தியிருக்கப் போவதில்லை. அந்நியரிடமிருந்து விடுதலையடைதல் என்பது நெடுநாளைய கேள்வி. ஆனால் கடைசியில், நீங்கள் இந்தோனேஷியா அல்லது வேறு சில நாடுகளைப்போல் வேகம் காட்டினால், சுதந்திரத்தின் பலன்களை சீக்கிரமாய் அனுபவிக்கலாம். அல்லது நீங்கள் இந்தியாவைப்போல் ஒரு சோம்பேறித்தனமான‌, பின்தங்கிய தேசமென்றால் அது நிகழ இன்னும் இரண்டு நூற்றாண்டுகள் ஆகும்.


நமது பின்தங்கிய நிலைமைக்கு என்ன காரணம்? நீங்கள் சொல்வது போல் நமது சோம்பேறித்தனமா? அல்லது ஆட்சியாளர்களின் சுய மையச் செயல்பாடுகளா?

என்னால் சொல்லமுடியவில்லை. தேசத்தின் சித்தாந்தங்களும் குணநலன்களும் தவறான முறையில் நம்முள் வார்க்கப்பட்டதே பெரிய பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என நினைக்கிறேன். உதாரணமாய், ஹிந்துஸ்தானத்தின் 5000 வருட சரித்திரத்தையும், மொகலாய சாம்ராஜ்யத்தின் 800 வருட வரலாற்றையும் நாம் வழிவந்த‌ இந்திய பாரம்பரியத்தின் பகுதியாக மக்கள் பேசுகிறார்கள். இது எல்லம் நடந்தது நேருவின் அற்புதமான ஆனால் முட்டாள்தனமான Discovery of India புத்தகத்தினால்.

வெளிப்படையாக சொல்கிறேன், கேரளாவில் வசிப்பவன் என்கிற முறையில் இந்த 5000 வருட சரித்திரத்துடனும், 800 வருட மொகலாய பாரம்பரியத்துடனும் நான் ஒன்றும் செய்வதற்கில்லை, அது என்னை எந்த வகையிலும் பாதிப்பதில்லை. எந்நாளும் இந்த பாரம்பரியங்ளுக்கு நான் கடமைப்பட்டவனல்ல‌.

ஒரு துர்சொப்பனத்தில், நான் இந்திய தேசத்தை ஓர் இயத்திர மனிதனாகவும், அதை நகர்த்தும் இயக்கமாக‌ பிரிட்டிஷையும், அதனுள் ஓர் அழகான கனவையும் ‍- காந்தி உருவாக்கிய மென்பொருள் - கண்டேன். காந்தியின் சித்தாந்தம் என்ன? இந்தியப் பாரம்பரியத்தில், ஒரு தேவதூதன் போல் அரசியலில் நுழைத்து வழக்கம் போல் சீர்குலைவை ஏற்படுத்தியவரா அவர்? அல்லது இன்னும் சரியான காலநேரம் வரப்பெறாத சித்தாந்தங்களை வைத்திருப்பவரா? என்னைப் பொறுத்தவரை இந்திய தேசியம் எழுப்பிய சில முக்கியமான கேள்விகளுக்கு அவரிடம் விடைகள் இருந்தன. ஸ்தபதிக்கு மட்டும் தான் தெரியும் மூர்த்தியின் குறைகள்.

Discovery of India, அந்த இயந்திர மனிதனுக்கு கற்பனைமிக்க‌ உற்சாக‌மெனும் மனநோயை ‍ - அத்வைதத்தைப் போல பிரம்மாண்டம் மற்றும் தனித்துவம் என்கிற மாயை - வழங்கிய இரண்டாம் மென்பொருள். இப்போது அந்த‌ வைர‌ஸ், ஹிந்துத்துவம்.

காரணம் அவர் நல்லவர்; எல்லோரும் தன்னைப்போலவே தேசப்பற்றுடன், சுய நலமின்றி இருப்பார்கள் என காந்திஜி கற்பனை செய்தார். அவர் தேசத்தைக் கனவு கண்டதன் காரணத்துள் ஒன்று அப்போது தேசம் என்ற ஒன்றே இல்லை. அவர் சுத‌ந்திரம் கேட்ட போது, யாருடைய சுத‌ந்திரத்தைக் கேட்டார்? அப்போது இந்தியாவே இல்லை. இருந்தவை சில ராஜாக்கள் கூட்டமும், பிரிட்டிஷ் ஆட்சித்துண்டுகளும். அவர் முதலில் ஒரு இந்தியாவை உருவாக்க வேண்டியிருந்தது, பின் அதற்கு சுத‌ந்திரம் வேண்டும் என கேட்க‌ வேண்டியிருந்தது.

அவருக்கு சிறந்ததான இந்தியா என்று தோன்றிய ஒன்றை உருவாக்குவது பற்றி சிந்தித்தார். அவருடைய பார்வையில் அது சுயராஜ்யம், இந்து சுயராஜ்யம், ராமராஜ்யம் அல்ல‌து ஏதோ ஒன்று. சுத‌ந்திரத்திற்காகப் போராடும் வரை அது செல்லுபடியானது. அதன் பிறகு வேறு நிஜங்கள் உள் நுழைந்தன. பாவம் காந்தி, அவர் தேசியத்தை பிரிட்டிஷாருடன் பேரம் பேசுவதில் உபயோகித்தார். ஆனால் சுத‌ந்திரம் வந்தவுடன் தேசம் துண்டுகளாக சிதறுண்டது.

விடுதலை என்பது நீண்ட காலச்சித்தாந்தம். ஒரு வேளை 200 வருடங்களுக்கு முன்பாகவே நாம் சுதந்திரம் பெற்றிருந்தால், நமது சோம்பேறித்தனங்களுடன் இப்போது துணைக்கண்டத்தில் ஒரு செல்வமிக்க நாடாகவோ அல்லது செல்வம் மிக்க நாடுகளின் குழுவாகவோ இருந்திருபோம்.


செல்வம் மிக்கதாய் மாற ஐம்பது வருடங்கள் என்பது குறைவான காலமா?

ஐம்பது வருடங்களில் நிறைய‌ப்பேர் அற்புதங்களை நிகழ்த்தியிருக்கிறார்கள். ஆனால் நம்மால் முடியவில்லை. காலனியாதிக்கம் எப்படியோ நம்முடைய முயற்சிக்கும் திறனை எடுத்துக்கொண்டு விட்டது. நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ நீண்ட காலமாகவே நாம் செயப்படுபொருளாகவே இருந்து வந்திருக்கிறோம். இப்போது எல்லோரும் அரசாங்கத்தை ஒரு காமதேனுவாக‌ எண்ணி அது தங்கள் பிரச்சனைகளைத் தீர்க்கும் என‌ எதிர்பார்க்கிறார்கள். நிகழவிருக்கும் ஏழ்மையின் நிச்சயத்தன்மை ப‌ற்றிய உணர்வு: தன்னை ஆட்கொள்ள மூலைகளைச்சுற்றி, வீட்டின் பின்புறம் என காத்திருக்கும் ஏழ்மை, ஒவ்வொருவரையும் சுயநலக்காரனாய் ஆக்குகிறது. எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு பிடுங்கிக்கொள் என்கிற மனநிலை அது.

காந்தி பேசிய பலம் மிக்க, செல்வ‌ம் மிக்க தேசத்தை ஏன் யாருமே உருவாக்க முனையவில்லை. ஏனெனில் உண்மையில் தேசம் என்ற ஒன்றே இல்லை.


இப்பொழுதுமா?

ஆம். பாகிஸ்தானுடன் முட்டாள்தனமான கிரிக்கெட் விளையாடும் நேரம் தவிர்த்து ஒரு இந்தியக்குடிமகன் எப்போதும் தன்னை தேசத்துக்கு அர்ப்பணிப்பதில்லை. சீனாவுடனான‌ யுத்தத்தின் போதும் நீங்கள் தேசம் பற்றி பேசுகிறீர்கள். மற்ற நேரங்களில் ஒவ்வொரு இந்தியக்குடிமகனும் அவனுடனேயே கட்டுண்டு கிடக்கிறான். அதனால் தான் சொன்னேன், தேசியம் என்கிற சித்தாந்தமே அடிப்படையில் எங்கோ பழுதுபட்டிருக்கிறது.

தேசத்தை ஆரத்தழுவ மலையாளிகளை செலுத்தும் காரணமும், வங்காளிகள் அல்லது தெலுங்குக்காரர்கள் அல்லது மராத்தியர்ககளை செலுத்தும் காரணமும் ஒன்றானத‌ல்ல. ஒவ்வொரு துணைதேசத்தின் கனவும் வெவ்வேறானது. இப்போது இந்த தனித்தனி ஆசைகள் எழுச்சி கொள்கின்றன‌. அது தான் மாபெரும் இந்திய ஆழ்மனம். ஆனால் அதை கண்காணிக்க சிக்மண்ட் ஃப்ராய்ட் நம்மிடம் இல்லை; மூளையற்ற துணை ராணுவப்படைகள் மட்டுமே. காந்தியை சபியுங்கள - தாய் நாட்டிற்காகவும், நம்முடைய தாயைப்புணரும் இச்சைக்காகவும். அவரே அத‌ன் முதல் பலியும் கூட.

############

நன்றி:
இதை மொழிபெயர்க்கத்தூண்டிய எழுத்தாளர் சாரு நிவேதிதாவுக்கும், நேர்காணலின் கடைசி வாக்கியத்துக்கும்.

(தொடரும்)