போலி புத்திஜீவிகள் மீதான‌ வழக்கு

மறுபடியும் ஒருமுறை மிகத் தெளியாய் மிக‌ வலுவாய் ஏமாற்றி இருக்கிறார் காதல் இயக்குநர் பாலாஜி சக்திவேல்.

வழக்கு எண் : 18/9 என்ற வித்தியாசப் பெயர் கொண்ட இப்படத்தை நான் எதிர்பார்த்திருக்க நிறையக் காரணங்கள் இருந்தன. முக்கியமாய் இரண்டு - கல்லூரி என்கிற அபார மொக்கைக்குப் பின் பாலாஜி சக்திவேல் போன்ற ஒரு திறமைசாலி அதிஜாக்கிரதை உணர்வுடன் நான்கு வருடங்களாக செதுக்கிக் கொண்டிருந்த படம் என்பது ஒன்று; படம் பார்த்த அத்தனை பேருமே இது ஏதோ தமிழ் சினிமாவில் அபூர்வமாய்ப் பூக்கும் குறிஞ்சி என்ற ரீதியில் கொடுத்த பில்டப் மற்றொன்று. இந்தப் பின்புலத்துடன் பார்த்தால் எனக்கு படம் பலத்த ஏமாற்றத்தினை அளித்தது என்பது மிகையில்லை.

 கல்லூரி படமே சிறந்த படம் தான்; எனக்கு மிகப் பிடிக்கும் என கண்ணீர் மல்க நிற்பவர்கள் தயவு செய்து இந்த வரியுடன் இந்த விமர்சனத்திலிருந்து விலகிவிடலாம். உங்களிடம் பேச விஷயமேதுமில்லை. நாம் பேசும் பாஷைகள் வேறு வேறு.

ஓர் ஆசிட் வீச்சு வழக்கில் விளிம்பு நிலை மனிதர்கள் எவ்வாறு அதிகாரத்தின் மற்றும் பணத்தின் கொடுஞ்சதியால் வஞ்சிக்கப்படுகிறார்கள் என்பதைக் காட்டுகிறது படம். கதை நன்று. ஆனால் இந்த பொட்டன்ஷியல் ஒன்லைனரை தன் இடதுகையால் கிறுக்கிய அபத்தத்  திரைக்கதையால் முற்றிலும் நசுக்கி மலடாக்கி விட்டார் பாலாஜி சக்திவேல்.

படத்தின் சாதக அம்சங்கள் என சிலவற்றைக் குறிப்பிடலாம். படத்தின் இறுதியில் ஜோதியின் முகத்திரை விலகும் வலுவான காட்சி. வேலு, தினேஷ் மற்றும் ஆர்த்தி பாத்திரங்களுக்கான பொருத்தமான நடிகர் தேர்வு. செல்ஃபோனில் வரும் "ஐட்டம் காலிங்" போன்ற சில புத்திசாலித்தன‌ சுவாரஸ்யங்கள். மற்ற எல்லாமே பாதக அம்சங்கள் தாம்.

குறிப்பாய் படம் நெடுகிலும் விரவிக்கிடக்கும் சொத்தைக் காட்சிகளும், மொக்கை வசனங்களும் சகிப்பதற்கரியன.

படத்தில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் பல நாடகத்தனமான முதிர்ச்சியற்ற காட்சிகள் கொல்கின்றன (உதாரணம்: அந்த பாலியல் தொழிலாளி சம்மந்தப்பட்ட காட்சிகள்). யதார்த்தமாய்க் காட்டுகிறேன் பேர்வழி என்று முயற்சிக்கப்பட்ட காட்சிகள் அனைத்தும் ஆபாசமாய்த் துருத்திக் கொண்டு பல்லிளிக்கின்றன (உதாரணம்: ஜோதியின் அம்மா பார்க்கும் போதெல்லாம் வேலுவைத் திட்டும் காட்சிகள்). அதே போல் எண்ணிலடங்கா தர்க்கப்பிழைகள் படம் முழுக்க‌ மண்டிக் கிடக்கின்றன (உதாரணம்: ஆர்த்தியின் விவரணையில் தினேஷ் தண்ணீர் வால்வை அடைக்கும் காட்சி எப்படி வந்தது?).

அதிகார‌த்தையும் பணத்தையும் தோலுரிக்கிறேன் என்று சொல்லிக் கொள்ளும் காட்சிகள் ஒரு ஹரி படத்தின் மசாலாக் காட்சிகளுக்கு இணையான நகைப்புக்குரியதாக இருக்கின்றன (உதாரணம்: தினேஷின் அம்மா மற்றும் அமைச்சர் இடையேயான காட்சிகள்). எளியவர்கள் எவ்வாறு சுரண்டப்படுகிறார்கள் என்பதற்கு வைக்கப்பட்டிருக்கும் காட்சிகளும் தமிழ் சினிமா பார்த்து நைந்து போன க்ளீஷே (உதாரணம்: வேலுவின் சிறுவயதுக் காட்சிகள்). அதே போல் சமூகத்துக்கு கருத்து சொல்கிறேன் என்று சம்மந்தமே இல்லாமல் வரும் காட்சிகளும் எரிச்சலூட்டுகின்றன (உதாரணம்: கூத்துக்கலை தொடர்பான காட்சிகள்). கடைசியில் பொயட்டிக் ஜஸ்டிஸ் வழங்கும் போர்வையில் செய்யப்பட்டிருக்கும் காட்சிகள் (உதாரணம்: ஜோதி இன்ஸ்பெக்டரைப் பழி தீர்ப்பது) ஒட்டுமொத்த படமும் இரண்டு மணி நேரம் என்ன எதார்த்தத்தை முன்வைக்க முயன்றதோ அதையே கேலிக்குரியதாக்கி விடுகிறது. இது போல் சொல்லிக் கொண்டே போகலாம்.

அர்த்தியை எடுத்த எம்எம்எஸ்ஸை இன்னும் நானே பார்க்கவில்லை தினேஷ் சொல்வதன் மூலம் இயக்குநர் எதை நிரூபிக்க முயல்கிறார்? நாயகி இன்னமும் களங்கப்பட‌வில்லை என்றா? ஓர் எதார்த்தப் படத்தில் இதற்கு என்ன சார் அவசியம்? எம்எம்எஸ் எடுத்துப் பரப்பும் மாணவர்களுக்கு அந்த இன்ஸ்பெக்டர் தோப்புக்கரணம் தண்டனையாய்த் தருவதன் மூலம் என்ன சொல்ல வருகிறார்? பணக்கார இளைஞர்களின் குற்றங்கள் இப்படி சுலபமாக மூடி மறைக்கப்பட்டு விடுகின்றன என்றா? மன்னிக்கவும் மிஸ்டர் பாலாஜி சக்திவேல், இதுவும் மகா கேனத்தனமாக இருக்கிறது. அப்புறம் அமைச்சரின் முகத்தை எதற்கு ஸ்மட்ஜ் செய்து காட்டி இருக்கிறீர்கள்? சென்ஸார்ஷிப்பா? க்ரியேட்டிவிட்டியா?

பாலாஜி சக்திவேலுக்கு எப்போதும் படத்தை எங்கே முடிப்பதென்று தெரியாது. காதல் என்ற அவரது கெரியரின் ஒரே மாஸ்டர்பீஸ் படத்திலும் கூட இது தான் நடந்தது. என்வரையில் காதல் படம் ஐஸ்வர்யாவுக்கு அவரது ஜாதியினர் தாலியறுப்பதோடு முடிந்து விடுகிறது. அது தான் அப்படத்தின் உச்சக்காட்சி. அதுவே அப்படத்தின் ஒட்டுமொத்த‌ வலி, அதிர்ச்சி, சோகம் எல்லாவற்றையும் ஒருங்கே வழங்கிவிடுகிறது. பிறகு வரும் முருகன் ட்ராஃபிக் சிக்னலில் பைத்தியமாகத் திரியும் காட்சி, ஐஸ்வர்யாவின் கணவன் அவன் மீது அன்பு காட்டுவது எல்லாமே அவசியமற்ற செருகல்கள். அதன் மூலம் பார்வையாளன் எதையுமே பெறுவதில்லை. அது கலையின் ஒரு பகுதியே அல்ல.

மாஸ்டர்பீஸிலேயே இப்படி இருக்கும் போது, இந்தப் படத்தில் மட்டும் என்ன எதிர்பார்த்துவிட முடியும்? கடைசி பதினைந்து நிமிடங்கள் மிக மோசமாக எழுதப்பட்டு அதைவிட மோசமாக எக்ஸிக்யூட் செய்யப்பட்டிருக்கின்றன.

இந்த லட்சணத்தில் என் நண்பன் இப்படத்தின் நரேஷன் ராஷோமன் போல் இருக்கிறது என்று (பாராட்டாய்) சொல்கிறான். அவன் விருமாண்டி படம் பார்த்தால் அகிரா குரோசவா அதைப் பார்த்து தான் ராஷோமன் எடுத்தார் என சொல்லக்கூடும்!

கேனான் 5டி மற்றும் 7டி டிஜிட்டல் ஸ்டில் கேமெராக்களில் தான் (லென்ஸ்கள் மட்டும் சினிமா லென்ஸ்கள்) மொத்தப் படமும் ஒளிப்பதியப்பட்டதாய்க் கேள்விப்படுகிறேன். உலக அளவில் குறும்படக்காரர்கள் மத்தியில் - திரைப்படங்களிலும் கூட - இது பரவலாக இருக்கும் பழக்கம் தான். இந்தியில் ராம்கோபால் வர்மாவும் (Not a Love Story), அனுராக் கஷ்யப்பும் (That Girl in the Yellow Boots) இதை ஏற்கனவே செய்திருக்கிறார்கள். ஆனால் இப்படத்தில் அது சரியாய்க் கைகூடவில்லை என்று தோன்றுகிற‌து. நிறைய இடங்களில் நாளைய இயக்குநர் நிகழ்ச்சியில் குறும்படம் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் உணர்வு ஏற்படுகிறது. நேச்சுரல் லைட்டிங் எல்லாம் இக்கதைக்குத் தேவை தான். ஆனால் ஒளிப்பதிவில் ஜீவன் இல்லை. காதல் படம் கூட எந்த‌ லைட்டிங்கும் இல்லாமல் ஒளிப்பதிவு செய்யப்பட்ட படம் தான். ஆனால் அது அப்படத்திற்கு அவ்வளவு அழகான ஓர் உயிரோட்டத்தை நல்கியது. இது வித்தியாசமான முயற்சியாக மட்டும் தேங்கிப் போகிறது.

இசை. இரண்டே பாடல்கள். ஒரு பாடல் நலம். இசையற்ற குரல் ஒலிக்கும் மற்றது நாராசம். போலவே பின்னணியிசை.

வேலு (ஸ்ரீ), தினேஷ் (மிதுன் முரளி) மற்றும் ஆர்த்தி (மனீஷா யாதவ்) ஆகியோரின் நடிப்பு அபாரம். குறிப்பாய் ஸ்ரீயின் கண்களில் ஒரு கனல் இருக்கிறது. சரியான வாய்ப்புகள் அமைந்தால் பிரமாதமாய்ப் பிரகாசிப்பார் எனத் தோன்றுகிறது. எல்லோரும் விதந்தோதும் ஜோதி (புனே திரைப்படக் கல்லூரி மாணவி ஊர்மிளா மகந்தா) என்னளவில் சுமாராகவே ஸ்கோர் செய்கிறார். அவர் நடிப்பில் உயிர் இல்லை. பாத்திரத்துக்கும் பொருத்தமில்லை. வேலுவின் நண்பனாக வரும் சிறுவன் கதாபாத்திரமும் இன்ஸ்பெக்டர் கதாபாத்திரமும் பொறுமையை சோதிக்கின்றன. என்னவோ தெரியவில்லை, தினேஷின் அம்மா ஜெயலக்ஷ்மியின் (ரித்திகா) கதாபாத்திரம் எனக்கு நடிகை புவனேஸ்வரியை நினைவுபடுத்தியது!

வழக்கு எண் : 18/9 படத்தைப் பற்றி வேறொன்றும் சிலாக்கியமாய்ச் சொல்ல விஷயமிருப்பதாக நினைவில்லை.

*

என் பிரச்சனை பாலாஜி சக்திவேல் என்கிற ஓர் எதிர்பார்ப்புக்குரிய இயக்குநர் இப்படி ஒரு ஜங்க் படத்தை எடுத்திருப்பது அல்ல. அதற்கான பூரண சுதந்திரம் அவருக்கு இருக்கிறது. என் கவலை, என் அக்கறை, என் ஆதங்கம் எல்லாம் இந்தக் குப்பையை தலையில் தூக்கி வைத்துக் கொண்டாடும் விமர்சகர்களின் மனநிலை ஸ்திரத்தன்மை குறித்தானது.

வேலாயுதம், மங்காத்தா - இரண்டுக்கும் கைத்தட்டியவர்கள் குறித்து எனக்கு எவ்விதப் புகாருமில்லை. ஒப்பீட்டளவில் சற்று புத்தி குறைந்தவர்கள் என்பதைத் தாண்டி அவர்கள் எந்த ஆபத்துமில்லாதவர்கள். ஆனால் இது போன்ற அரைகுறை யாதார்த்த முயற்சிகளை ஆஹா ஓஹோவென புகழ்வதையே வேலையாய் வைத்திருப்பவர்கள் விஷச்செடிகள். ஆட்டு மந்தை மூளைகள். நல்லகலையை முளையிலேயே வேரறுக்கும் தீவிரவாதிகள். உண்மையில் இந்த போலி புத்திஜீவிகள் தாம் தமிழில் நல்ல சினிமா உருவாவதை தம் புண்ணாக்குக் கருத்துக்களால் புண்ணாக்கிக் கருவறுக்கும் க்ரிமினல்கள்.

நான் தெரியாமல் தான் கேட்கிறேன் - இதெல்லாம் சிறந்த படம் என்றால், பருத்திவீரன், சுப்ரமணியபுரம், ஆடுகளம், பூ, நந்தலாலா, ஆட்டோகிராஃப், வெண்ணிலா கபடிக்குழு, வெயில் போன்றவை எல்லாம் என்ன? இதே இயக்குநர் எடுத்த காதல் என்ன? இப்படங்களுக்கெல்லாம் ஏணி வைத்தாலும் எட்டாத அதள‌பாதாளத்தில் கிடக்கிறது வழக்கு எண் : 18/9.

பொய் சொல்லும் வாய்க்கு போஜனம் இல்லை. என் அருமை நண்பர்களே, தயவு செய்து இப்படம் ஒரு சாதனை என்ற உங்கள் பச்சைப் பொய்யை பகிரங்கமாக வாபஸ் பெறுங்கள். செய்தால் இன்றிரவு உங்கள் பீர் செலவு என்னுடையது!

*